جهان كرده ام از سخن چون بهشت             از اين بيش تخم سخن كس نكشت

نميرم از اين پس كه من زنده ام                  چو تخم سخن را پراكنده ام

بسي رنج بردم در اين سال سي                عجم زنده كردم بدين پارسي

عرب را بجائي رسيد است كار                   زشير شتر خوردن و سوسمار

كه تخت كياني كند آرزو تفو                        بر تو اي چرخ گردون تفو

چو بخت عرب بر عجم چهره شد                همي بخت ساسانيان تيره شد

بر آندر شاهان جهان را فقير                     نهان شد رز و گشت پيدا پشير

همان زشت شد خوب وشد خوب زشت       شده راه دوزخ پديد از بهشت

دگر گونه شد چرخ گردون بچهر                 از ازادگان پاك ببريد مهر

همه پيش آذر بكششد شان                   ره كبه كي بر نوششد شان

ز خونشان بمرداتش رزدشت                    ندانم چرا هيربد را بكشت